Belli başlı belediye programlarının ciddiye alındığı yıllardan beri, özellikle plastiklerin geri dönüşümü olgunlaştı. Bu ilk günlerde, bu tür programların uygulanabilirliği ile ilgili sorular vardı ve birçoğu geri dönüşüm sürecinin çevresel etkisinin, yeni ürünler yapmaktan ve eski ürünlerin depolama alanlarını doldurmasına izin vermekten ziyade çevreye daha fazla zarar verip vermediğini merak etti. Şüpheciliğin maliyet, katılım ya da çevresel etkilere dayanıp dayanmadığına bakılmaksızın, sektör yıllar boyunca bazı zorlu soruları cevaplamak zorunda kaldı.
Aşırı
Kâr amaçlı geri dönüşüm merkezlerinin çoğunluğunu finanse etmesi yaygın bir yanılgıdır. 1969 yılında kurulan ve kar amacı gütmeyen bir çevre dostu düşünce kuruluşu olan Ekoloji Merkezine göre, plastiklerin geri dönüşümünü teşvik etmek için tasarlanan girişimler. Doğru ise, serbest piyasa ile ortak yarar için mükemmel bir sinerji olacaktır. İşletmeler, bu durumda geri dönüşüm tesisleri, kamu yararına hizmet ederken bir dolar kazanabilir. Ne yazık ki, Ekoloji Merkezine göre durum böyle değil. Aslında, reklam ve lobicilik dolarının büyük bölümü geri dönüşüm endüstrisinden değil, hammadde üreticilerinden geliyor. Yeni plastik için bakir stok yapan endüstri geri dönüşümün en büyük tek organizatörüdür. Ekoloji Merkezi, tüketicilerin suçluluk duymadan satın alması ve daha fazla atık akıntısına getirmesi için plastik malzemelerin damgasını çıkarmak, harcanan para olduğunu söylüyor. Maalesef, plastiklerin tümü geri dönüştürülmüyor, küçük bir kısmı biyolojik olarak parçalanabiliyor ve plastik tüketimi her yıl artıyor.
Değişkenlik
İdeal geri dönüşüm programı kapalı bir döngü olacaktır. Örneğin cam şişeler ve alüminyum kutular, daha fazla cam şişeye ve alüminyum kutuya geri dönüştürülür. Bununla birlikte, geri dönüştürülmüş plastiklerin kütlesiyle olan bu değil. Reçine 1 ve 2 sayıları genellikle daha fazla içecek şişesine yapılmaz. Bunun yerine, halılarda ve giysilerde kullanılan polyester elyaflar ya da genel olarak kullanım ömürlerinin sonunda çöpe gönderilen dünyadaki verandalarda kullanılan sert plastik mobilyalar haline gelirler. Soruna, bir ürünün daha geri dönüştürülebilir bir üründen daha az geri dönüştürülebilir bir ürüne geçişindeki yaşam döngüsünü tanımlayan “downcycling” denir.
Downcycling
Amerika Birleşik Devletleri'ndeki insanlar, tüketilen plastiğin yüzde 7,1'ini geri dönüştürdü 2008, ABD Çevre Koruma Ajansı'nın en son verilerine göre. Sorunun bir kısmı plastik reçine değişkenliğidir. Reçine sayıları, kapta kullanılan plastik türünü gösterir. “Kova okları” sembolünün içindeki plastik kaplara basılmıştır. Her yıl tüketilen su ve soda şişelerinin büyük kısmını 1 ve 2 numaralı reçine oluşturuyor. Bu reçineler kolayca geri dönüştürülebilir ve halı lifleri, plastik mobilyalar ve daha fazla plastik şişe gibi ürünler yapmaya yönelik geri dönüşümlü topaklar için güçlü bir tüketici sonrası atık pazarı vardır. Buna karşılık, 3 ile 7 arasındaki rakamlar için pazar kıyaslandığında çok küçük. Bu ürünlerin işlenmesi ile ilgili maliyet, cılız bir ikincil piyasadan elde edilen getiriyle kıyaslandığında, çoğu belediyenin geri dönüşüm programlarını bu ürünleri reddetmeye zorlar, bu da çoğu zaman doğrudan çöplüğe gönderir.
, , ] ]