Tanım gereği, uykusuzluk uykuya dalmakta, uykuda kalmakta zorluk çekmekte veya her ikisi de acı çekenler için gündüz sonuçlarında ortaya çıkan güçlüktür. Bu sonuçlar arasında yorgunluk, halsizlik, aşırı uykululuk, konsantrasyon ve hafıza bozukluğu, sinirlilik ve ruh hali rahatsızlığı, gergin kişisel ve mesleki ilişkiler, bozulmuş mesleki veya akademik performans, artan kaza riski ve oluşumu ve uyku ile ilgili endişelerin önlenmesi yer alabilir.
Akut Kronik Uykusuzluğa Karşı
Birincil uykusuzluk, belirtiler bir aydan uzun sürdüğü zaman teşhis edilir ve semptomlar altı aydan uzun sürdüğünde uykusuzluk “kronik” olarak sınıflandırılır. ABD'li yetişkinlerin yüzde 90'ı yaşamları boyunca en az bir uykusuzluk vakası bildirecek olsa da (akut), bu vakaların büyük çoğunluğu ani travma, kayıp veya durumsal stres ile tetiklenir ve genellikle günler veya haftalar içinde kendiliğinden çözülür.
Uykusuzluk riski kadınlarda erkeklerden 1,4 kat fazladır ve cinsiyet farkı menopoz sırasında ve sonrasında daha da artmaktadır. 60 yaşın üzerindeki bireyler, kronik sağlık sorunları olanlar, vardiyalı çalışanlar, renkli ya da zayıf sosyoekonomik durumu olan hastalar ve kanser hastaları da, uykusuzluk gelişimi için yüksek risk altındadır.
3 Kronik Uykusuzluk Modeli
Kronik uykusuzluğun “3-P modeli” olarak adlandırılan “predisposing”, “çökeltme” ve “devam ettirme” faktörlerini kapsar, “akut” uykusuzluğun “kronik” olarak akut olduğu varsayılan mekanizma olarak kabul edilir. “Uykusuzluk hali.”
Bir “yatkın” faktör, genellikle kronik uykusuzluğun gelişiminin temelini oluşturur. Bu özellikler, gelişmiş subkortikal beyin aktivasyonu ile kanıtlandığı gibi hiperarözalden, depresyon ve kaygıyı bir arada bulundurarak genetik, çevresel ve tanıdık öncüllere kadar uzanır. Hastalık, travma, stres, kayıp veya coğrafi değişim gibi “çökeltiler”, genellikle uykusuzluk olayını tetikler ve bir kişinin kaygı derecesi ve ruminasyon derecesi bakımından olaya ilk tepkisinin de akut uykusuzluk olayının bir dönüştüre olup olmayacağını tahmin edebilir. kronik uykusuzluk durumu. Son olarak, bazı “kalıcı” davranışsal faktörler ve uyku alışkanlıkları uyumsuz uykusuzluk tepkisini güçlendirmektedir. Bunlar arasında saat izleme, düzensiz uyku-uyanıklık döngüleri, yatma zamanına yakın tabletler, telefonlar ve bilgisayarlar gibi mavi ışık yayan cihazların kullanımı ve kafein ve nikotin maruziyeti sayılabilir. Kötü uyku ile meşgul olma ve gerçek uyku zamanının yanlış algılanması endişeyi çevreleyen endişelere neden olabilir ve durumu sürdürebilir.
Önleme ve Erken Müdahale
Önleyici stratejiler, akut uykusuzluğun erken teşhisine ve uykunun normalleştirilmesine yönelik müdahalelere dayanır kalıpları. Ne yazık ki, uykusuzluğun zamanında tanınması gerçek bir sorundur. Tipik bir tıp öğrencisi, dört yıllık tıp fakültesi müfredatılarında yalnızca yaklaşık 2,5 saatlik uyku eğitimi alır ve birinci basamak sağlık hizmeti sağlayıcıları, uykusuzluk gibi uyku bozukluklarını değerlendirmek ve tedavi etmek için hasta karşılaşmalarında zaman ayırmak için sık sık yetersiz kaynaklanır. Uykusuzluk büyük ölçüde bilinmeyen ve tedavi edilmemiş bir problem olmaya devam ediyor.
Son araştırmalar, kronik uykusuzluğun önlenmesi için erken müdahalenin maliyet etkinliğini ve etkinliğini desteklemektedir. Her ne kadar farmakolojik ajanlar uykusuzluk hastaları için sıklıkla reçete edilse de, yeni bir çalışma, akut uykusuzluğu hedef alan 60 dakikalık bir bilişsel davranışçı terapi oturumunun müdahale grubunun% 60'ında uykusuzluk semptomlarının çözülmesine yol açtığını göstermiştir. Uykusuzluk ve yetersiz uyku ile ilgili risklerin farkında olmak da gereklidir. Son yıllarda, Amerikan Uyku Tıbbı Akademisi (AASM) ve Ulusal Uyku Vakfı (NSF) gibi ulusal savunma grupları, uykusuzluk eğitimi ve hastalara ve hizmet sağlayıcılara ulaşmaya yönelik çabaları arttırdı.