1. Mikrobiyal Aktivite:
Kemikler kolajen ve proteinler gibi organik bileşenler içerir. Çevrede bulunan bakteri ve mantarların da aralarında bulunduğu mikroorganizmalar bu organik maddeleri ayrıştırır. Proteinleri ve diğer organik bileşikleri parçalayan ve yavaş yavaş kemiklerin parçalanmasına yol açan enzimler salgılarlar.
2. Asidik Ortam:
Toprak veya çevredeki ortam farklı seviyelerde asitliğe sahip olabilir. Asidik topraklarda bulunanlar gibi asidik koşullar, kemiklerin mineral bileşenlerini çözebilir. Asitler kalsiyum ve diğer minerallerle reaksiyona girerek bunların parçalanıp çözünmesine neden olur ve geride daha kırılgan bir kemik yapısı kalır.
3. Ayrışma ve Erozyon:
Rüzgar, su ve sıcaklık dalgalanmaları gibi hava koşullarına maruz kalmak kemik ayrışmasına katkıda bulunabilir. Yağmur suyu kemiklerin içine sızabilir ve mineral bileşenleri taşıyabilir. Rüzgar ve erozyon kemik yüzeyini fiziksel olarak aşındırarak ayrışmayı daha da kolaylaştırabilir.
4. Hayvan Etkinliği:
Çöpçüler ve böcekler gibi bazı hayvanlar kemiklerin ayrışmasını hızlandırabilir. Kemiklerin içindeki organik maddeyle beslenirler, onları parçalayarak parçalanmalarına katkıda bulunurlar.
5. Defin Koşulları:
Kemiklerin gömüldüğü koşullar ayrışma hızını etkileyebilir. Toprak tipi, nem içeriği ve sıcaklık gibi faktörler, kemik ayrışmasına yol açan mikrobiyal aktivite ve kimyasal reaksiyonların hızını etkileyebilir.
Kemiklerin ayrışma süreci, belirli çevresel koşullara bağlı olarak büyük ölçüde değişebilir. Genel olarak, daha yüksek nem içeriğine sahip asidik topraklara gömülen kemikler, alkali veya kuru ortamlara kıyasla daha hızlı ayrışma eğilimindedir.