“Mühürlü dalış turu için buradayım.”
Kadının aldıkları gibi yukarı ve aşağı bakmalarını izliyorum içeri girdim ve ne gördüğünü biliyorum. Kinder insanlar benim kıvrımlı veya şehvetli olduğumu söyler, ancak bana baktığında ilk düşüncesinin 'şişman' olduğundan şüphem yok. Kalçalarımda selülit var ve yürüdüğümde birbirine sürtün. Kollarım biraz gevşek. Büyük göğüslerim ve uyuşacak büyük bir ganimet var. Zorlu Atlantik Okyanusu'ndaki şnorkelli yüzme ve kayak turlarında bir macera günü turunda lider olmasını beklediği türden belli değil.
Beni sırta götürüyor ve çeşitli ıslak elbiseler arasından tüfekler alıyor. “Bu yapabilir,” diyor ve bana “büyük bir kadın büyüklüğünü verirken“ kudret ”kelimesini vurgulayarak.
Tonunun üzerimde kalmasına izin vermemeye çalışıyorum -“ Sen ”yazan ton Bunun için fazla büyüksün ”- kendimi elbiseye sıkmaya başladığımdan beri. Takılmadan önce kalçalarımın hemen altına yerleştiriyorum. Açıkça bir yere gitmese bile, bana bakıyor, denemeye devam etmek için bana baskı yapıyor. Sonunda kaybedilen bir savaş olduğunu kabul etti ve bana bir başkasını verdi: Ekstra geniş alt ve büyük tepeli iki parça. Neopreni tombul uyluklarımda ve kalın kalçalarımın üstünde hareket ettirerek kendimi dibe vuruyorum. Dipleri uyuyor ama tepesi uymuyor. Bir kez daha, torbamın üzerinde çok dar bir malzeme çektiğimde, fermuarın sıraya girmesi için mücadele ederken izliyor. Bu noktada ateşliyim, terliyim, rahatsız ve utanıyorum. Şu an tekneyi tuttuğumdan bahsetmiyorum çünkü uygun bir ıslak elbise bulamıyorum.
Son bir çaba ile bana bir erkek kıyafeti verdi. Çekerken boyutlandırmaya aldırış etmiyorum. Neyse ki, vücudumu ilk ikisinden çok daha kolay sürüyor, ancak ayak bileklerimin etrafındaki hacimli, aşırı neopreni düzeltmeye çalışırken parmaklarımda acı veren bir ağrı hissediyorum. Ellerime hızlıca bakıyor ve tam anlamıyla cildimi parçaladığımı fark ettim; parmaklarımdan bazıları oyuluyor ve kanıyor. Utanç ve küçük düşürme yetmediyse, şimdi kendimi fiziksel olarak yaraladım. Çünkü ben macera arzulayan artı boyutlu bir kızım; macera seyahat dünyasında karşılıklı olarak özel görünen bir kombinasyon.
Fiziksel yaralanmalara ve utanmaya rağmen, günümden zevk aldım. Bir gün geçirmek, şnorkelle yüzerek ve Kanada'nın British Columbia sahillerinde mühürlerle kayak yapmak hayatım boyunca bir keredir ve her dakikasını çok sevdim. Küçük yavru mevsim gibiydi ve kabarık küçük küçük yavru köpeklerin annelerinin yanındaki kayaların üzerinde karıştığını izlerken izlerken acı parmaklarımı unuttum. Bununla birlikte, yardım edemem, ancak ayıp olmasına rağmen inatçı olacak kadar inatçı olabileceğimi düşünmeme rağmen, diğer düzgün vücutlu kadınların değil. Diğer birçok büyük bedenli kadının, bu tür faaliyetlerde bulunmak istemesine rağmen, utanç verici tepkilerden çok korkuyorlar. Ve böylece geride kalıyorlar - hepsi maceralı seyahatin sadece formda ve zinde olduğu konusundaki yaygın tutumum yüzünden.
Hiç bir zaman ince ya da formda olmadım, ama beni geride bırakmamaya özen gösteriyorum. . Son altı yılda, macera arayışı içinde dünyanın her yerine sırt çantasıyla geldim. Vietnam'ın Sa Pa tepelerinde çamurlu pirinç teraslarına doğru yürüdüm ve Myanmar'daki Bagan'ın terk edilmiş tapınaklarına tırmandım. 1.400 tırabzan merdivenini Karadağ'daki Kotor Kalesi'ne yükselttim ve Filipinler'deki Coron gemi batıklarında dalış yapmaya başladım. En hızlı ya da en uygun kişi olmayabilirim, ama bazen şok bakışlara ya da yorumlara rağmen, tipik bir uzun yürüyüşe çıkan kimse, trekker, dağcı ya da dalgıç gibi görünmüyor olmamı reddediyorum.
Ama sadece çok uzağa gidebilirim. Bedenimin ne yapabileceğimi veya yapamayacağımı belirlemesine izin vermek istemediğim kadarıyla, macera şirketleri ve seyahat teçhizat markaları bu limitleri üzerime koymakta hızlı. Kuzey Amerikalı kadınlar için normal büyüklüğün şu anda 14/16 olduğu bir dünyada, çoğu şirket hala büyük beden taşımayı ya da daha büyük bedenler üretmeyi reddediyor; etkinlik.
Ama pes etmeyi reddediyorum. Kıpırdayacağım, yank ve, evet, sevdiğim şeyi yapmam gerekirse kanama bile. Gözyaşlarıyla mücadele edeceğim ve aşağılanma ve utanma rağmen acı çekeceğim. Öne çıkacağımı biliyorum ama sorun değil. Ayağa kalkarak bir noktaya değiniyorum. Tek umudum, onu dağın tepesine veya okyanusun dibine oturttuğumda ve hikayemi paylaşmaya devam ettiğimde, insanlar not almaya başlar, böylece macera yolculuğu tüm şekiller ve boyutlar için daha erişilebilir hale gelir - şekiller için ve benimki gibi büyüklükler.
, , ] ]