1. Kötü Beslenme:
- Köylüler genellikle kalsiyum, C vitamini ve kemik sağlığı için gerekli olan diğer besin maddelerinden yoksun bir diyet tüketiyorlardı.
- Yeterli beslenme olmadan vücutları genellikle güçlü, sağlıklı kemikleri geliştirmekte ve korumakta zorluk çekiyordu.
2. Ağır Fiziksel Çalışma :
- Köylülerin büyük çoğunluğu çiftçilik, inşaat ve diğer zorlu işler de dahil olmak üzere yıpratıcı el emeğiyle uğraşıyordu.
- Sürekli olarak tekrarlayan hareketler yapmak ve ağır yük kaldırmak, eklemlerine çok fazla yük bindirir, bu da kronik eklem ağrısına ve sonunda hasara yol açar.
3. Tıbbi Bakım Eksikliği:
- Orta çağda, özellikle alt sınıflar için uygun sağlık hizmetlerine ve tıbbi tedaviye erişim sınırlıydı.
- Erken aşamalarda etkili bir şekilde tedavi edilebilecek küçük yaralanmalar veya eklem sorunları genellikle tedavi edilmeden bırakılıyor ve bu da ciddi ve uzun vadeli sorunlara yol açıyordu.
4. Enfeksiyonlar:
- Orta çağda bulaşıcı hastalıklar çok yaygındı ve bu enfeksiyonların çoğu kemikleri ve eklemleri etkileyebilirdi.
- Örneğin tüberküloz, osteomiyelit ve septik artrit, kemik hasarına ve şekil bozukluklarına neden olabilen yaygın hastalıklardı.
5. Travmatik Yaralanmalar :
- Savaşlar, turnuvalar veya avlanma sırasında meydana gelen kazalar, düşmeler veya yaralanmalar da köylü nüfusu arasında yaygındı.
- Gelişmiş tıbbi bakım olmadan bu tür yaralanmalar kemik kırılmalarına, eklem çıkıklarına ve diğer ciddi ortopedik sorunlara yol açabilir.
Yetersiz beslenme, ağır fiziksel emek, sınırlı tıbbi bakım, bulaşıcı hastalıklar ve sık görülen travmatik yaralanmaların birleşimi, Orta Çağ'da köylüler arasında kemik ve eklem hasarlarının yüksek oranda görülmesine katkıda bulunmuştur.