Vebanın zirve yaptığı dönemde İtalya, toplumunun sosyal ve ahlaki dokusunda derin değişiklikler yaşadı. O dönemde bilinmeyen bir İtalyan yazarın yazdığı aşağıdaki tarih, o dönemdeki ahlaki yapının durumu hakkında fikir veriyor:
>_"Birçok kişi genellikle Kilise'ye ve onun bakanlarına gösterilen saygıyı küçümsedi. Saygıdeğer ayinleri ve ilahi ibadet törenlerini küçümsediler. Tüm dini tevazu terk edildi, kiliseler kapatıldı, sunaklar çıplak bırakıldı ve kutsal emanetler Azizlerin otoritesine saygı gösterilmedi, ne kanunlar, ne hükümler, ne de cezalar. Erkek olsun, kadın olsun, serf olsun, lord olsun herkes kendi gözünde doğru olanı yaptı. , her yerde yağma, her yerde nefret, her yerde şiddetin çığlığı sanki temellerinden sarsılmış gibiydi._"
Yukarıdaki pasaj, veba sırasında sosyal norm ve değerlerin çöküşünü, dini uygulama ve kurumların göz ardı edilmesini, otoriteye saygısızlığı, kanun ve düzenin bozulmasını ortaya koymaktadır. İnsanlar kendi bencil arzularına yenik düştüler ve ceza almadan hareket ettiler.
Veba korkuyu, çaresizliği ve genellikle ahlaki rehberlik sağlayan geleneksel yapılara olan inancın kaybolmasını beraberinde getirdi. Pandeminin psikolojik ve duygusal çalkantısı ahlaki kısıtlamaları aşındırarak toplumsal huzursuzluğun ve ahlaki çürümenin artmasına yol açtı.
Yasaları uygulamaya ve düzeni korumaya yönelik güvenilir sistemlerin yokluğu, ahlaki ilkelerin gerilemesine ve ahlak dışı davranışların artmasına neden oldu. Yaygın ölüm ve acı karşısında, bazı insanlar hazcı arayışlara girmeyi ve normalde etik dışı veya sosyal olarak kabul edilemez sayılacak eylemlerde bulunmayı seçti.