1. Solunum (Nefes Alma):
- Nefes alma sırasında diyafram kasılıp aşağı doğru hareket ederken, kaburgalar arasındaki interkostal kaslar da göğüs kafesini kaldırmak için kasılır.
- Bunun sonucunda göğüs boşluğunun hacmi artar ve içindeki basınç azalır.
- Hava, farenks, gırtlak ve trakeadan geçerek burun veya ağız yoluyla akciğerlere çekilir.
- Trakea, sol ve sağ akciğerlere giren iki ana bronşa ayrılır. Akciğerlerin içinde bronşlar daha küçük bronşiyollere doğru dallanır.
- Bronşçuklar alveol adı verilen küçük hava keseciklerinde sonlanır. Alveoller ince, hassas kılcal damarlardan oluşan geniş bir yüzey alanına sahiptir.
2. Nefes verme (Nefes verme):
- Nefes verme sırasında diyafram gevşeyip yukarı doğru hareket ederken, kaburgalar arası kaslar da göğüs kafesini aşağı indirecek şekilde gevşer.
- Göğüs boşluğunun hacmi azalır ve içindeki basınç artar.
- Bu kompresyon, havayı, inhalasyon sırasında izlediği yol (bronşçuklar, bronşlar, trakea, gırtlak, farenks, ağız veya burun) yoluyla akciğerlerden dışarı çıkmaya zorlar.
- Diyafram kasılırken aynı zamanda akciğerlerdeki havanın dışarı atılmasına da yardımcı olur.
Gaz Değişimi:
Solunumun temel amacı hava ile kan dolaşımı arasındaki gaz alışverişini kolaylaştırmaktır. Solunan havadaki oksijen alveollerden onları çevreleyen kılcal damarlara geçer. Aynı zamanda hücresel solunumun atık ürünü olan karbondioksit kılcal damarlardan alveollere yayılır. Bu işlem, oksijen açısından zengin kanın vücut dokularına dağıtılmasını, karbondioksitin ise dışarı atılmak üzere akciğerlere taşınmasını sağlar.
Solunumun Düzenlenmesi:
Solunum öncelikle beyin sapındaki solunum merkezi, özellikle medulla oblongata ve pons tarafından düzenlenir. Bu merkez, kandaki karbondioksit, oksijen ve pH seviyeleri gibi çeşitli faktörlere dayalı olarak solunumun hızını ve derinliğini kontrol eder. Bu gazların seviyeleri değiştiğinde, solunum merkezi, uygun oksijen ve karbondioksit seviyelerini korumak için solunumun hızını ve derinliğini ayarlar.