1. Korku ve Kaygı: Ebeveynler savaşın tehlikeleri ve belirsizlikleri konusunda endişeliydi. Çocuklarının güvenliği, refahı ve çatışma bölgesinde hayatta kalması konusunda endişeleniyorlardı.
2. Suçluluk ve Pişmanlık: Pek çok ebeveyn, riskleri bilerek çocuklarını gönderdikleri için kendilerini suçlu hissetti. Çocuklarını koruma isteğinin yarattığı iç çatışmayla boğuşurken, aynı zamanda savaş çabalarına yaptıkları katkının öneminin de farkındaydılar.
3. Umut ve İyimserlik: Ebeveynler, korkularına rağmen çocuklarının evlerine sağ salim döneceklerine dair umutlarını sürdürdüler. Davanın doğruluğuna inandılar ve savaşın bir an önce sona ermesini umuyorlardı.
4. Gurur ve Vatanseverlik: Ebeveynler, çocuklarının ülkelerine hizmet etme istekliliğinden gurur duyabilirler. Çocuklarının daha büyük bir iyilik için fedakarlık yaptığını biliyorlardı, bu da onlara vatanseverlik ve ulusal gurur duygusu aşılıyordu.
5. Üzüntü ve Keder: Savaşta çocuklarını kaybeden ebeveynler yoğun üzüntü ve acı yaşadı. Kaybetme duygusu ve sevdiklerinin yokluğu hayatlarında kalıcı bir etki bıraktı.
6. Dayanıklılık ve Güç: Birçok ebeveyn bu zorlu dönemde olağanüstü bir dayanıklılık ve güç gösterdi. Duygusal çalkantılarla başa çıkmak için iç kaynaklarından yararlandılar ve çoğu zaman aileleri ve toplulukları için destek sütunu görevi gördüler.
7. Belirsizlik ve Uyum: Ebeveynler savaşın öngörülemeyen doğasına ve gelişen koşullara uyum sağlamak zorundaydı. Uzun süreli ayrılıklar ve aile hayatındaki aksamalar da dahil olmak üzere değişikliklere uyum sağlamayı öğrendiler.
8. Şükran ve Takdir: Savaştan sonra ebeveynler savaşan ve savaş çabalarına katkıda bulunanlara karşı derin bir şükran duygusu hissettiler. Çocuklarının yaptığı fedakarlıkları takdir ettiler ve onların cesaret ve bağlılıklarından dolayı takdirlerini ifade ettiler.