1. Diyafragmatik Kasılma :Egzersiz sırasında nefes almanın yoğunluğu artar ve bu da diyafram kasının daha fazla kasılmasına yol açar. Diyafram, ilhamdan sorumlu birincil kastır ve havanın akciğerlere çekilmesinde çok önemli bir rol oynar. Diyafram daha fazla güçle kasıldıkça aşağı doğru hareket eder ve düzleşir, bu da daha fazla miktarda havanın solunmasına olanak tanır.
2. Solunum Kaslarının Yetiştirilmesi :Egzersiz sırasında diyaframın yanı sıra kaburgalar arasındaki interkostal kaslar gibi diğer solunum kasları da devreye girer. Bu kaslar göğüs kafesinin yükseltilmesine ve göğüs boşluğunun daha da genişletilmesine yardımcı olarak akciğer hacmini artırır.
3. Solunum Hızının Artması :Solunum hızı veya dakikadaki nefes sayısı genellikle egzersiz sırasında artar. Bu, daha sık nefes alma ve verme döngülerine olanak tanır, gaz alışverişini artırır ve vücudun artan oksijen talebini karşılar.
4. Azalmış Hava Yolu Direnci :Egzersiz, hava yollarının hafif genişlemesine neden olarak hava yolu direncinin azalmasına neden olabilir. Bu azaltılmış direnç, havanın akciğerlere girip çıkmasını kolaylaştırarak tidal hacmin artmasını kolaylaştırır.
5. Solunum Kaslarına Artan Kan Akışı :Egzersiz sırasında solunum kaslarına giden kan akışı artar ve onlara daha fazla oksijen ve besin sağlanır. Bu artan kan akışı, kasların güçlü bir şekilde kasılma ve artan solunum talebini sürdürme yeteneğini artırır.
6. Solunum Tahrik :Beynin solunum merkezi, egzersiz sırasında artan metabolizma hızına solunum kaslarını uyararak yanıt verir. Bu artan solunum dürtüsü, tidal hacmin artmasına daha da katkıda bulunur.
Toplu olarak bu mekanizmalar, egzersiz sırasında gelgit hacmini önemli ölçüde artırmak için birlikte hareket eder, böylece vücudun yeterli oksijen almasını ve optimum fizyolojik fonksiyon ve performansı sürdürmek için karbondioksiti ortadan kaldırmasını sağlar.