1. Difüzyon Bariyeri:Alveoller, akciğerlerdeki gaz alışverişi için birincil bölgelerdir; burada solunan havadaki oksijen kan dolaşımına yayılırken, kandaki karbondioksit dışarı verilmek üzere alveollere hareket eder. Alveol duvarlarının kalınlaşması difüzyon mesafesini arttırır, oksijen ve karbondioksitin geçmesini zorlaştıran bir bariyer oluşturur. Bu azalan difüzyon kapasitesi, gaz değişiminin genel verimliliğini bozar.
2. Azaltılmış Yüzey Alanı:Alveoller, verimli gaz değişimini kolaylaştıran geniş bir yüzey alanına sahiptir. Alveol duvarlarının kalınlaşması gaz değişimi için mevcut yüzey alanını azaltır. Sonuç olarak, oksijen ve karbon dioksitin yayılacağı daha az alan vardır ve bu da değişim sürecini daha da sınırlandırır.
3. Bozulmuş Havalandırma:Kalınlaşmış alveol duvarları, akciğer kompliyansının azalmasına neden olabilir; bu, akciğerlerin nefes alma sırasında genişleme ve geri çekilme yeteneği anlamına gelir. Daha az uyumlu akciğerler şişirmek için daha fazla çaba gerektirir, bu da akciğer ventilasyonunun azalmasına neden olur. Sonuç olarak, temiz hava değişimi ve atık gazların uzaklaştırılması daha az etkili hale gelir ve potansiyel solunum sıkıntısına yol açar.
4. Ventilasyon-Perfüzyon Uyumsuzluğu:Kalın duvarlı alveoller, akciğerlerdeki ventilasyonun (hava akışı) kan akışıyla (perfüzyon) eşleşmesini etkileyebilir. Alveollerin kalınlaştığı bölgelerde artan difüzyon direnci nedeniyle kan akışı azalmış olabilirken, normal alveollerin olduğu diğer bölgelerde daha fazla kan akışı olabilir. Ventilasyon ve perfüzyon arasındaki bu uyumsuzluk gaz alışverişini bozar ve kanın yetersiz oksijenlenmesine yol açabilir.
5. Artan Solunum İşi:Kalınlaşmış alveollerin neden olduğu hava akışına karşı artan direnç, nefes almayı daha da zorlaştırır. Solunum kasları artan direncin üstesinden gelmek için daha fazla çalışmak zorunda kalır, bu da nefes darlığına ve solunum çabasının artmasına neden olur.
Özetle kalın duvarlı alveoller, difüzyon mesafesini artırarak, gaz alışverişi için yüzey alanını azaltarak, akciğer ventilasyonunu bozarak, ventilasyon-perfüzyon uyumsuzluğuna neden olarak ve solunum iş yükünü artırarak solunum gazlarının değişimini olumsuz yönde etkiler. Bu faktörler toplu olarak oksijen alımının ve karbondioksitin uzaklaştırılmasının etkinliğinin azalmasına neden olur ve potansiyel olarak solunum komplikasyonlarına yol açar.