1. Ağız ve Dişler:
- Ağız, besinlerin giriş noktası görevi görür. Farklı şekil ve boyutlardaki dişler, gıdanın daha küçük parçalara ayrılmasına yardımcı olarak daha sonraki enzimatik sindirim için yüzey alanını arttırır.
2. Yemek borusu:
- Yemek borusu ağzı mideye bağlayan kaslı bir tüptür. Peristalsis adı verilen ritmik kasılmalar yoluyla yiyecekleri aşağı doğru iter.
3. Mide:
- Mide kaslı, J şeklinde bir organdır. Kas duvarları, yiyecekleri sindirim enzimleri ve hidroklorik asitle karıştırır ve kimus olarak bilinen yarı sıvı bir karışım oluşturur.
4. İnce Bağırsak:
- İnce bağırsak besin emiliminin birincil bölgesidir. Emici yüzey alanını artıran villus adı verilen çok sayıda parmak benzeri çıkıntıya sahip uzun, sarmal bir tüptür.
- Pankreas, karbonhidratları, yağları ve proteinleri daha küçük moleküllere parçalayan enzimler salgılarken, karaciğer, yağ sindirimine yardımcı olan safrayı üretir.
5. Kalın Bağırsak (Kolon):
- Kalın bağırsak sindirilmemiş materyalden suyu, elektrolitleri ve bazı vitaminleri emer.
- Kolonda bulunan faydalı bakteriler sindirilmemiş karbonhidratları fermente eder, gaz üretir ve fermantasyon sürecindeki besin maddelerini emer.
6. Rektum ve Anüs:
- Rektum, dışkılama sırasında anüsten geçene kadar katı atıkları geçici olarak depolar. Anal sfinkter kasları dışkı salınımını kontrol eder.
Bu organların koordineli çalışması, besinlerin verimli sindirimi ve emilimi için hayati öneme sahiptir. Sindirim enzimlerinin, hormonların salgılanması ve gıdanın sindirim kanalındaki hareketi, gıdanın uygun şekilde parçalanmasını, emilmesini ve eliminasyonunu sağlamak için çeşitli hormonlar ve sinirsel sinyaller tarafından düzenlenir.