- Antikor aracılı ret (AMR): AMR, alıcının bağışıklık sistemi tarafından üretilen antikorların, nakledilen organ veya dokuya saldırarak hasar verdiği bir durumdur. Donörün ve alıcının HLA antijenleri arasında bir uyumsuzluk olduğunda bu durum ortaya çıkabilir. Anti-HLA antikorları kompleman kaskadını aktive ederek, nakledilen organın hücrelerine zarar veren membran saldırı komplekslerinin (MAC) oluşmasına yol açabilir.
- Aşırı akut ret: Hiperakut ret, transplantasyondan birkaç dakika ila birkaç saat sonra ortaya çıkan hızlı ve şiddetli bir ret şeklidir. Alıcının serumunda donörün HLA antijenlerine özgü önceden mevcut antikorlardan kaynaklanır. Bu antikorlar, transplantasyondan hemen sonra nakledilen organ veya dokuya bağlanarak kompleman sistemini aktive eder ve büyük hasara neden olur.
- Kronik ret: Kronik ret, nakledilen organ veya dokunun aylar veya yıllar boyunca kademeli olarak fonksiyon kaybına yol açabilen uzun vadeli bir süreçtir. Antikorlar, hücresel bağışıklık tepkileri ve nakledilen organda fibrozis (skar dokusu) gelişimi gibi faktörlerin bir kombinasyonundan kaynaklandığı düşünülmektedir. Antikorlar, iltihaplanmayı teşvik ederek, nakledilen organ içindeki kan damarlarına zarar vererek ve fibrotik doku üretimini uyararak kronik organ reddine katkıda bulunabilir.
Donörün HLA antijenlerini tanıyan antikorların varlığı, organın reddedilme riskini artırabilir ve naklin uzun vadeli başarısını tehlikeye atabilir. AMR riskini en aza indirmek için, nakil alıcıları genellikle HLA uyumluluklarına göre donörlerle dikkatli bir şekilde eşleştirilir ve bağışıklık sistemlerini baskılamak ve antikor üretimini önlemek için bağışıklık sistemini baskılayan ilaçlar verilir.