Kan akması: Kan alma, aşırı kanın hastalığa neden olabileceği inancına dayanan, ortaçağ tıbbında yaygın bir uygulamaydı. Kan, genellikle koldaki bir damardan neşter veya sülük kullanılarak alınırdı.
Sülükler: Sülükler, genellikle kan almayla birlikte vücuttan kan almak için kullanıldı. Cilde uygulandı ve düşene kadar beslenmelerine izin verildi.
Koterizasyon: Koterizasyon, kanamayı durdurmak, yaraları kapatmak veya hastalıklı dokuyu çıkarmak için derinin sıcak bir demir veya başka bir aletle yakılmasını içeriyordu.
Trefinasyon: Trefinasyon, beyin üzerindeki baskıyı hafifletmek için kafatasına bir delik açılan cerrahi bir prosedürdü. Kafa yaralanmalarını, epilepsiyi ve diğer nörolojik durumları tedavi etmek için yapıldı.
Peserler: Peserler rahim sarkması, idrar kaçırma ve kısırlık gibi durumları tedavi etmek için vajinaya yerleştirilen cihazlardı. Genellikle ahşap, metal veya balmumundan yapılırlardı.
Cerrahi aletler: Ortaçağ cerrahları ameliyatlar için neşter, forseps, testere ve iğne gibi çeşitli aletler kullanıyorlardı. Bu aletler genellikle kabaydı ve modern cerrahi aletlerin hassasiyetinden yoksundu.
Bitkisel ilaçlar: Bitkisel tıp, ortaçağ tıbbının önemli bir bileşeniydi ve birçok bitki çeşitli hastalıkları tedavi etmek için kullanılıyordu. Yaygın şifalı bitkiler arasında papatya, lavanta, biberiye ve kekik vardı.