1. Solunum:Nefes alma sırasında diyafram ve kaburgalar arası kaslar kasılarak göğüs boşluğunun genişlemesine neden olur. Bu genişleme akciğerlerdeki hava basıncını düşürür ve atmosferden burun veya ağız yoluyla temiz hava çeker.
2. İletim:Solunan hava, burun geçişleri, farenks, gırtlak, trakea ve bronşları içeren solunum yollarından geçer. Bu yapılar hava hareketi için kanal görevi görerek havanın akciğerlerin daha derin kısımlarına ulaşmasını sağlar.
3. Alveollerde gaz değişimi:Bronşlar, bronşiyol adı verilen daha küçük dallara bölünür ve alveol adı verilen küçük keselerde sonlanır. Alveoller gaz değişiminin ana bölgeleridir. Minik kan damarları olan kılcal damarlarla kaplı son derece ince duvarları vardır.
4. Oksijen ve karbondioksitin difüzyonu:Solunan havadaki oksijen, ince alveol duvarlarından kılcal damarlara yayılır. Eş zamanlı olarak, hücresel solunum tarafından üretilen atık bir gaz olan karbondioksit, kılcal damarlardan alveollere yayılır.
5. Nefes verme:Gaz değişiminden sonra diyafram ve kaburgalar arası kaslar gevşeyerek göğüs boşluğunun geri çekilmesine ve hacminin azalmasına neden olur. Göğüs içi basınçtaki bu artış, kirli havayı akciğerlerden solunum yolları yoluyla vücuttan dışarı atar.
6. Gazların kan yoluyla taşınması:Kılcal damarlar tarafından alınan oksijen, kırmızı kan hücrelerinde oksijen taşıyan bir protein olan hemoglobin ile birleşerek oksihemoglobini oluşturur. Bu oksihemoglobin daha sonra kan dolaşımıyla oksijenin salındığı vücut dokularına taşınır. Aynı zamanda kan dolaşımıyla taşınan karbondioksit kılcal damarlardan nefesle dışarı verilmek üzere alveollere salınır.
Bu sürekli nefes alma, alveollerdeki gaz değişimi ve nefes verme süreci, vücuda sürekli oksijen sağlanmasını sağlar ve atık karbondioksiti ortadan kaldırır, hayati fonksiyonların sürdürülmesinde ve genel sağlığın desteklenmesinde önemli bir rol oynar.