1. Solunum Kaslarının Gevşetilmesi:
Nefes alma sırasında diyafram ve kaburgalar arası kaslar kasılarak göğüs boşluğunun genişlemesine ve akciğerlerin şişmesine neden olur. Soluk verme sırasında bu kaslar gevşer ve göğüs boşluğunun dinlenme pozisyonuna geri dönmesine izin verir.
2. Akciğerlerin Elastik Geri Tepmesi:
Bağ dokularında elastin liflerinin bulunması nedeniyle akciğerler doğal bir esnekliğe sahiptir. Nefes alma sırasında akciğerler şiştiğinde elastin lifleri gerilir. Nefes verme sırasında solunum kasları gevşerken, elastin lifleri geri çekilerek akciğerlerin pasif olarak havasının sönmesine ve dışarı atılmasına neden olur.
3. Basınç Değişimleri:
Nefes alma sırasında solunum kaslarının kasılması, göğüs boşluğunda dışarıdaki atmosfer basıncına göre negatif bir basınç (düşük basınç) oluşturur. Bu negatif basınç havayı akciğerlere çeker. Ekspirasyon sırasında kasların gevşemesi göğüs boşluğundaki basıncın atmosfer basıncına göre biraz pozitif olmasına olanak tanır. Bu pozitif basınç gradyanı havanın akciğerlerden dışarı akmasına neden olur.
4. Karın Kasları:
Ekspirasyon sırasında karın kaslarının kasılması, göğüs boşluğundaki basıncı daha da artırarak, havanın akciğerlerden atılmasına katkıda bulunabilir.
Özetle, nefes verme sırasında öncelikle solunum kaslarının geri çekilmesi ve akciğerlerin elastik özellikleri nedeniyle hava akciğerlerden dışarı çıkar. Solunum kaslarının gevşemesi, elastin liflerinin geri çekilmesi, basınç gradyanları ve karın kaslarının kasılması, nefes verme sürecine katkıda bulunur.