Kan akması: Bu yaygın tıbbi uygulamanın vücuttan zararlı maddeleri serbest bıraktığına ve sıvıları dengelediğine inanılıyordu, ancak aslında enfeksiyon riskini artırıyordu.
Hacamat: Emme oluşturmak, "kirlilikleri" gidermek ve kan akışını hızlandırmak için cilde ısıtılmış kaplar uygulandı. Hacamatın çeşitli rahatsızlıkları hafiflettiği düşünülürken enfeksiyonun önlenmesine katkısı olmadı.
Temizleyiciler ve Kusturucular: Doktorlar, vücudu temizlemek ve hastalıkları tedavi etmek için sıklıkla müshil (müshil) ve kusturucu (kusmaya neden olan ajanlar) reçete ediyordu; ancak bu yöntemler hastaları zayıflatabilir ve onları enfeksiyona karşı daha duyarlı hale getirebilir.
İzolasyon: Bazı durumlarda bulaşıcı hastalıkları olan hastalar, enfeksiyonun yayılmasını önlemek için izole edildi. Bu uygulama 19. yüzyılın sonlarında daha yaygın hale geldi.
Geliştirilmiş Hijyen: Tıbbi ortamlarda hijyen ve temizliğe verilen önem giderek artıyor; doktorlar hastaları muayene etmeden önce ellerini yıkamaya ve daha temiz aletler kullanmaya başlıyor. Ancak etkili sterilizasyon teknikleri hâlâ geliştirilme aşamasındaydı.
İyodür ve Gümüş Nitrat: Bazı doktorlar yaraları temizlemek için iyot ve gümüş nitrat kullanmaya başladı ancak bu maddelerin enfeksiyonu önlemedeki etkinliği sınırlıydı.
Antiseptik Prosedürler: Macar doktor Ignaz Semmelweis, kadın doğum kliniklerinde enfeksiyon oranlarının yüksek olduğunu gözlemledi ve enfeksiyonun önlenmesine önemli katkılarda bulundu. Enfeksiyon oranlarını etkili bir şekilde azaltan, klorlu kireç çözeltisiyle sık sık el yıkamayı savundu. Ancak fikirleri tıp camiasındaki birçok kişinin direnişiyle karşılaştı.
Erken Antiseptik Cerrahi: 1840'larda Robert Liston gibi bazı cerrahlar ameliyatlar sırasında aletleri karbolik asitle yıkamak ve yaraları klor solüsyonuyla temizlemek gibi antiseptik teknikler kullanmaya başladılar. Ancak bu uygulamalar henüz yaygın değildi ve mikrop teorisine ilişkin genel anlayış hâlâ eksikti.
Genel olarak, 1840'larda enfeksiyonların önlenmesi, zamanın sınırlı bilimsel bilgisi ve uygulamaları nedeniyle büyük ölçüde sınırlıydı. Enfeksiyonun bulaşması, el hijyeni ve mikrop teorisinin gerçek anlamda anlaşılmasının tıbbi uygulamalarda devrim yaratması ve enfeksiyon oranlarını önemli ölçüde azaltması birkaç on yıl daha aldı.