1. Karantina ve İzolasyon :
Birincil stratejilerden biri, halihazırda enfekte olanları izole ederek hastalığın yayılmasını önlemekti. Sahra hastaneleri ve tıbbi tesisler, enfekte bireyleri sağlıklı olanlardan ayırmak için karantina önlemleri uyguladı.
2. Dinlenme ve Destekleyici Bakım :
O dönemdeki birçok hastalıkta olduğu gibi, tedavi de esas olarak semptomları hafifletmeye ve hastanın konforunu sağlamaya yönelik destekleyici bakımı içeriyordu. Doktorlar yatak istirahatini teşvik etti, besleyici yiyecekler sağladı ve yeterli sıvı alımını sağladı.
3. Kan Alma :
19. yüzyılda yaygın olarak uygulanmasına rağmen, kan alma çok az faydalı etkiyle veya hiç fayda sağlamadan kullanılıyordu. Konsept, aşırı kanın hastalıklara neden olabileceği ve onu ortadan kaldırmanın vücuttaki dengeyi yeniden sağlamaya yardımcı olacağı inancına dayanıyordu.
4. Kalomel ve Katartik :
Kalomel (cıva klorür) ve diğer katartikler (laksatifler) genellikle sindirim sistemini temizlemek ve kusmayı teşvik etmek için reçete edilirdi; bunun da vücuttaki yabancı maddeleri ortadan kaldırmaya yardımcı olduğuna inanılırdı. Ancak bu uygulamalar dehidrasyona, elektrolit dengesizliklerine ve başka sağlık sorunlarına yol açabilir.
5. Laudanum ve Afyon :
Tifüse bağlı ağrıyı, ateşi ve heyecanı hafifletmek amacıyla doktorlar sıklıkla laudanum (bir afyon tentürü) ve afyon kullanıyorlardı. Ancak bu ilaçlar bağımlılığa yol açabiliyor ve önemli yan etkileri olabiliyor.
6. Islak Çarşaf Paketleri ve Soğuk Banyolar :
Ateşi düşürmek ve hastaların vücutlarını soğutmak için sünger banyoları ve soğuk kompresler uygulandı.
7. Hidroterapi :
Bazı durumlarda soğuk su tedavisi ve banyoları içeren hidroterapi teknikleri kullanıldı. Bu yöntemler dolaşımı uyarmayı, iltihabı azaltmayı ve semptomları hafifletmeyi amaçlıyordu.
8. Bitkisel Çözümler :
Geleneksel tıbba dayalı olarak çeşitli bitkisel preparatlar kullanıldı. Ağrıyı dindirmek için söğüt kabuğu, antimikrobiyal özellikleri için altın mühür ve C vitamini içeriği için limon suyu gibi çareler kullanıldı. Ancak tifüs hastalığının tedavisindeki etkinlikleri belirsizliğini koruyor.
İç Savaş sırasında mevcut tıbbi bakım ve tedavi seçeneklerinin modern standartlarla karşılaştırıldığında sınırlı olduğunu belirtmek önemlidir. Günümüz standartlarına göre pek çok uygulama eski ya da etkisiz görünse de, doktorlar ve hemşireler tifüsle mücadele için o dönemde mevcut olan bilgi ve kaynaklarla özenle çalıştılar.