Olumsuz çocukluk deneyimlerinin daha sonraki yaşamda demans riskinin artmasına katkıda bulunabileceğini gösteren kanıtlar vardır. Araştırmalar, çocuklukta istismar, ihmal veya diğer travmatik olaylar yaşayan kişilerin, bu tür deneyimleri olmayanlara kıyasla demans geliştirme olasılığının daha yüksek olduğunu buldu. Çocukluk çağındaki olumsuzlukları demansa bağlayan mekanizmalar tam olarak anlaşılamamıştır, ancak kronik stres ve hipotalamus-hipofiz-adrenal (HPA) eksenindeki düzensizliğin rol oynayabileceği düşünülmektedir. Bu deneyimler beyin yapısını ve işlevini değiştirebilir ve yaşamın ilerleyen dönemlerinde gelişen nörodejeneratif durumlara karşı hassasiyeti artırabilir. Bununla birlikte, çocuklukta yaşanan olumsuzlukların belirleyici olarak demansa yol açmadığını ve bu tür olumsuzluklar yaşayan tüm bireylerin bilişsel bozukluk geliştirmeyeceğini belirtmek önemlidir. Çoklu katkıda bulunan faktörler ve bireysel farklılıklar içeren karmaşık bir olgudur. Bununla birlikte, çocuklukta yaşanan olumsuzlukların önlenmesi ve ele alınması, gelecekte demans riskini azaltmanın önemli yolları olabilir.