1. Kaynak Tahsisi: Kurum içi geliştirme, organizasyon içinde insanlar, alan ve finans gibi kaynakların önemli ölçüde tahsis edilmesini gerektirir. Sonuç olarak, sınırlı kaynaklar nedeniyle diğer projeler veya girişimler zarar görebilir.
2. Öğrenme Eğrisi: Şirket içinde yazılım geliştirmek, çalışanların yeni beceriler, araçlar ve teknolojiler öğrenmesini gerektirir; bu da yavaş bir başlangıca ve olası gecikmelere neden olabilir.
3. Uzmanlık Eksikliği: Kuruluşun deneyimli yazılım geliştirme personeli yoksa, bu durum ortalamanın altında kaliteye, artan teknik borçlara ve daha uzun geliştirme zaman çizelgelerine yol açabilir.
4. Teknoloji Değişikliklerine Daha Yavaş Uyum: Şirket içi ekipler, sürekli olarak teknolojik gelişmelerin ön saflarında yer alan dış geliştirme ortaklarına kıyasla, gelişen teknolojilere daha az çevik ve daha az uyarlanabilir olabilir.
5. Sınırlı Ölçeklenebilirlik: Kurum içi hizmet, harici sağlayıcıların esnekliğinden ve hızlı ölçeklenebilirliğinden yoksun olabilir. Kaynaklar esas olarak şirket içinde olduğunda, yazılım geliştirme çabalarının ölçeğini hızla büyütmek veya küçültmek zordur.
6. Dahili Sistemlere Yönelik Önyargı: Şirket içi ekipler mevcut sistem ve protokolleri tercih edebilir, bu da potansiyel olarak yeniliği ve en son çözümlerin benimsenmesini kısıtlayabilir.
7. Temel Faaliyetlere Sınırlı Odaklanma: Kaynakları yazılım geliştirmeye adayarak kuruluş, temel yetkinliklerinden ve birincil iş hedeflerinden sapabilir.
8. Dış İşbirliğinin Eksikliği: Şirket içi geliştirme, dış ortaklarla işbirliği yapmak ve onların deneyim ve uzmanlıklarından yararlanmak nedeniyle değerli içgörüleri ve çapraz etkileşimi kaçırabilir.
9. Sınırlı Kaynaklar: Kurum içi sağlayıcıların harici sağlayıcılarla karşılaştırıldığında genellikle geniş bir kaynak yelpazesine erişimi sınırlıdır. Bu, özellikle karmaşık veya özel yazılım projeleriyle uğraşırken geliştirme sürecini engelleyebilir.
10. Potansiyel Objektiflik Eksikliği: Şirket içi ekipler, kuruluşla yakın bağları nedeniyle nesnellikten yoksun olabilir ve bu da geliştirme süreci sırasında kritik karar alma süreçlerini tehlikeye atma potansiyeline sahiptir.