1. Kan akması :Bu uygulamanın vücuttan zararlı maddeleri uzaklaştırdığına inanılıyordu ve çok çeşitli hastalıkların tedavisinde kullanılıyordu. Kan alma genellikle kol veya ayaktaki bir damarın kesilmesiyle gerçekleştirildi.
2. Bitkisel Çözümler :Şifalı bitki ve otlar yaygın olarak kullanıldı. Pek çok bitkinin iyileştirici özelliklere sahip olduğuna inanılıyordu ve bunlar çay, infüzyon, lapa veya merhem gibi çeşitli formlarda kullanılıyordu. Yaygın olarak kullanılan bazı şifalı bitkiler arasında papatya, lavanta, biberiye, nane ve söğüt kabuğu bulunur.
3. Dini Ritüeller :Hastalık zamanlarında pek çok kişi iyileşmek için dini inanca ve manevi uygulamalara yöneldi. Dua, kutsal yağla yağlama ve dini kutsal emanetlerin kullanımı yaygındı. Manastırlar ve hastaneler gibi bazı dini kurumlar da tıbbi bakım ve yardım sağlıyordu.
4. Cerrahi İşlemler :Ortaçağ'da cerrahi uygulamalar sınırlı iken bazı cerrahi müdahaleler yapılmıştır. Bu prosedürler genellikle koterizasyon (yakma), amputasyon ve çıbanların veya apselerin delinmesini içeriyordu.
5. İzolasyon :Önleyici bir tedbir olarak, cüzzam gibi belirli hastalıkların semptomlarını gösteren kişiler bazen enfeksiyonun yayılmasını önlemek için izole ediliyordu. Leprosaria, cüzzamdan etkilenen insanları barındırmak ve onlara bakım sağlamak için özel tesisler kuruldu.
6. Deneysel Çözümler :Bilimsel anlayışın yokluğunda insanlar genellikle nesiller boyunca aktarılan geleneksel tedavilere güvendiler. Bunlar, hayvan parçaları, mineraller ve hatta idrar gibi alışılmadık bileşenlerin kullanılmasını içerebilir.
7. Tılsımlar ve Muskalar :Bazıları kristaller, muskalar veya muskalar gibi belirli nesnelerin hastalıkları önleyebileceğine veya belirli hastalıklara karşı koruyabileceğine inanıyordu.
Bu tedavilerin karışık etkilere sahip olduğunu ve birçoğunun bilimsel bilgiden ziyade batıl inançlara dayandığını belirtmek önemlidir. Daha sonraki yüzyıllarda tıbbi bilgideki ilerlemeler ve bilimsel yöntemlerin gelişmesiyle hastalıkların anlaşılması ve tedavisi önemli ölçüde gelişti.