Pireler ve Kemirgenler :
- Yabani kemirgenler, özellikle de siyah sıçanlar (Rattus rattus), Yersinia pestis bakterisi için birincil rezervuar görevi görüyordu.
- Bu kemirgenler enfekte olduklarında semptomlar geliştirip ölürler.
- Enfekte kemirgenlerle beslenen pireler bakterileri taşıyabilir ve potansiyel olarak diğer kemirgenlere veya insanlara aktarabilir.
İnsandan İnsana Bulaşma :
- Pire ısırıkları ana bulaşma yolu olsa da, insandan insana bulaşma aynı zamanda kan, irin veya tükürük gibi enfekte vücut sıvılarıyla temas yoluyla da gerçekleşti.
- Pandeminin zirve yaptığı dönemde, Orta Çağ şehirlerindeki aşırı kalabalık ve kötü hijyen, hastalığın insanlar arasında hızla yayılmasına katkıda bulundu.
Ticaret ve Seyahat Yoluyla Yayıldı :
- Hıyarcıklı veba, dönemin geniş ticaret ağları ve seyahat yolları nedeniyle hızla yayıldı.
- Pire istilasına uğramış fareler sıklıkla gemilerde ve karavanlarda bulunuyordu ve bu da hastalığın yeni bölgelere yayılmasına neden oluyordu.
- Büyük ticaret yolları üzerindeki şehirler ve kasabalar vebanın sıcak noktaları haline geldi.
Tıbbi Bilgi ve Tedavi Eksikliği :
- Orta Çağ'da hastalığın nedeni ve bulaşması konusunda anlayış eksikliği vardı.
- Sınırlı tıbbi tedaviler ve etkisiz çareler vardı, bu da yüksek ölüm oranlarına yol açıyordu.
Kara Ölümün Etkisi :
- Hıyarcıklı veba, 14. yüzyılda tahminen 75-200 milyon kişinin ölümüne neden oldu ve Avrupa, Asya ve Kuzey Afrika'daki nüfusların büyük bir kısmını yok etti.
- Etkilenen bölgelerde tarihin akışını şekillendiren önemli sosyal, ekonomik ve kültürel değişikliklere yol açtı.
Sonraki Salgınlar ve Kontrol Önlemleri :
- Sonraki yüzyıllarda hıyarcıklı veba salgınları meydana geldi ve son büyük salgın 19. yüzyılda yaşandı.
- Tıbbi bilgi, sanitasyon ve karantina ve vektör kontrolü gibi halk sağlığı önlemlerindeki ilerlemeler, daha sonraki salgınlarda hastalığın yayılmasının kontrol altına alınmasına yardımcı oldu.