Temel olarak, Wolter-Schwarzschild optiği, X ışınlarının özel iç içe geçmiş aynalara sığ bir açıyla çarptığı otlatma gelişi ilkesine dayalı olarak çalışır. Bu özel geometri, X ışınlarının etkili bir şekilde yansıtılmasını ve odaklanmasını sağlarken emilimi en aza indirir.
Wolter-Schwarzschild optiğinin temel tasarım bileşenleri parabolik ve hiperbolik yüzeylerden oluşur. Bu yansıtıcı yüzeylerin eş merkezli bir konfigürasyonda stratejik olarak düzenlenmesiyle, X ışınları, dedektörlerin gelen radyasyonu yakalayıp kaydettiği teleskopun odak düzlemine doğru yönlendirilir.
Parabolik ve hiperbolik yüzeylerin bu kombinasyonu, X-ışınlarını toplamak için geniş bir etkili alana sahip bir teleskopla sonuçlanır ve zayıf gök kaynaklarının tespiti için gelişmiş hassasiyet sağlar. Ayrıca, otlatma insidansı yaklaşımı, geleneksel teleskoplarla karşılaştırıldığında daha geniş bir görüş alanını da kolaylaştırır.
Genel olarak, modern X-ışını teleskoplarının başarısı ve yetenekleri büyük ölçüde, evreni elektromanyetik spektrumun X-ışını bandında gözlemlemek için özel olarak optimize edilmiş Wolter-Schwarzschild optik tasarımının yaratıcılığına bağlıdır.