1. Kamusal Hijyen Önlemleri :Bazı durumlarda hastalığın yayılmasını önlemek amacıyla temel hijyen uygulamaları hayata geçirildi. Ancak bu önlemler çoğu zaman yetersiz kalıyordu ve kamplardaki yaşam koşulları hijyenin sağlanmasını zorlaştırıyordu.
2. Tıbbi Tedaviler :Kamplarda mevcut olan tıbbi kaynakların sınırlı olması, tifüsün etkin tedavisini engellemekteydi. Kamplardaki bazı doktorlar temel tıbbi bakımı sağlamaya çalıştı ancak etkili tedaviyi sağlayacak yeterli malzeme ve ilaçtan yoksundular.
3. Deneysel Aşılar :Tifüse karşı deneysel aşıların geliştirilmesi ve uygulanması yönünde bazı girişimler oldu. Bazı aşılar bireyleri koruma konusunda umut verici sonuçlar verdi ancak bunların bulunabilirliği sınırlıydı ve etkinlikleri tam olarak anlaşılamadı.
4. İzolasyon :Bazı kamplarda, daha fazla bulaşmayı önlemek amacıyla tifüs ile enfekte kişilerin ayrı kışla veya alanlarda izole edilmesi için çaba sarf edildi. Ancak bu girişimler aşırı kalabalıklık ve izolasyon için uygun tesislerin bulunmaması nedeniyle çoğu zaman etkisiz kalıyordu.
5. Bitlerden arındırma :Tifüsün ana taşıyıcıları olan bitlerin popülasyonunu azaltmak için bazı kamplarda bitlerden arındırma istasyonları kuruldu. Ancak bu istasyonların etkinliği, uygun böcek ilaçlarının ve kaynakların bulunmaması nedeniyle sınırlıydı.
6. Karantina :Birkaç vakada, kampların dışındaki çevre bölgelerde tifüsün kamp sınırları dışına yayılmasını önlemek için karantina uygulandı. Ancak bu karantinaların uygulanması farklılık gösteriyordu ve her zaman etkili olmuyordu.
Holokost sırasında tifüsü tedavi etmek için gösterilen çabaların yetersiz olduğunu ve hastalığın yayılmasının temel nedenlerini ele almada başarısız olduğunu belirtmek önemlidir. Naziler tarafından kitlesel imha ve insan yaşamının göz ardı edilmesi önceliklendirilmişti; bu da tifüs ve diğer hastalıkların toplama kampı mahkumları üzerinde yıkıcı etkisine yol açtı.