1. Yakalama: Örümcekler avlarını yakalamak için ağ örmek, kurbanları tuzağa düşürmek için yapışkan ipek kullanmak veya avını aktif olarak avlamak gibi çeşitli yöntemler kullanır.
2. Hareketsizleştirme: Av yakalandıktan sonra örümcekler kurbanlarının vücuduna zehir enjekte ederler. Zehir, avı felç eden ve kısmen sindiren, örümceğin tüketmesini kolaylaştıran nörotoksik ve sindirim enzimleri içerir.
3. Dış Sindirim: Örümcekler dış sindirim uygularlar, yani sindirim sürecine vücutlarının dışında başlarlar. Avın üzerine sindirim enzimleri salgılarlar, dokularını parçalar ve içindekileri sıvılaştırırlar.
4. Emme: Örümcekler, "emme beslemesi" adı verilen bir süreç aracılığıyla, avlarının sıvılaştırılmış besinlerini ve vücut sıvılarını emmek için özel ağız kısımlarını kullanırlar.
5. Filtreleme: Filtrelenen, besin açısından zengin sıvı daha sonra örümceğin yemek borusu yoluyla daha fazla sindirim için midesine taşınır.
6. Emilim ve Asimilasyon: Örümceğin sindirim sistemi, enzimlerin etkisi ve bağırsağı kaplayan özel hücreler tarafından emilme yoluyla besinleri parçalamaya devam eder. Yararlı bileşenler özümsenir ve enerji, büyüme ve üreme için kullanılır.
7. Boşaltım: Avın dış iskelet ve diğer katı maddeler gibi sindirilemeyen kalıntıları, "sperm" veya "dışkı topak" olarak bilinen küçük, katı bir form halinde sıkıştırılır. Bu topaklar sonunda örümceğin anüsü yoluyla dışarı atılır.
Örümcekler, yırtıcı yaşam tarzlarına ve avlanma stratejilerine uyum sağlayan etkili ve özel beslenme mekanizmaları geliştirmişlerdir. Bu mekanizmalar, avlarından besin ve enerji almalarına ve bunları hayatta kalmaları ve üremeleri için gerekli kaynaklara dönüştürmelerine olanak tanır.