Plasenta bariyeri: Hamilelik sırasında gelişen plasenta, anne ve fetusun dolaşım sistemleri arasında fiziksel bir bariyer görevi görür. Anne ve fetus kanının doğrudan karışmasını önlerken besin, oksijen ve atık ürünlerin değişimine izin verir. Plasenta ayrıca fetusa karşı annenin bağışıklık tepkilerini baskılayan çeşitli hormonlar ve faktörler de üretir.
İmmünolojik tolerans: Annenin bağışıklık sistemi hamilelik sırasında fetusa karşı immünolojik tolerans geliştirir. Bu, potansiyel olarak zararlı anne antikorlarını nötralize eden bloke edici antikorların (IgG) üretimi ve anne-fetal arayüzde bağışıklık hücrelerinin düzenlenmesi de dahil olmak üzere çeşitli mekanizmalarla gerçekleştirilir.
Antijenik benzerlik: Fetüs, antijenleri (hücre yüzeylerindeki işaretleyiciler) hem anneden hem de babadan alır. Bu antijenlerin bazıları anneninkine benzer olabilir ve bu da annenin bağışıklık sisteminin fetüsü yabancı olarak tanımasını engellemeye yardımcı olur.
Fetal antijenler: Fetüs, annenin dokularında bulunmayan benzersiz antijenleri (trofoblasta özgü antijenler) eksprese eder. Bu antijenler annenin bağışıklık sistemi tarafından tanınır, ancak bağışıklık tepkisi genellikle fetusa zarar vermemek için düzenlenir.
Düzenleyici bağışıklık hücreleri: Düzenleyici T hücreleri (Treg'ler) gibi bazı bağışıklık hücreleri, fetüse karşı bağışıklık tepkilerinin baskılanmasında rol oynar. Tregler bağışıklık dengesinin korunmasına ve aşırı bağışıklık reaksiyonlarının önlenmesine yardımcı olur.
Bu koruyucu mekanizmalara rağmen, anne ve fetüs arasında hala bağışıklık uyumsuzluğu durumları olabilir ve bu da Rh uyuşmazlığı veya bağışıklık aracılı gebelik komplikasyonları gibi durumlara yol açabilir. Ancak yukarıda bahsedilen mekanizmalar genel olarak sağlıklı bir hamilelik sırasında anneye ait antikorların fetüse saldırmamasını sağlar.